Bazı finaller vardır ya baştan kaybedersiniz ya da maç başladığında kazanamayacağınızı zaten anlarsınız. Dün ise bunun tam tersi tüm enerjinin şampiyonluk yolunda biriktiği bir maçın son bölümünü kötü oynayarak kupayı Almanya'ya bıraktık… Turnuva başlarken favoriler arasında Türkiye'nin adı bir tek belki de Ergin Ataman ve öğrencilerinin kalplerinde yazılıydı. Sırbistan galibiyeti ile "Biz buradayız, kupayı istiyoruz" diyen Türkiye, bir bir turları geçerken Almanya maçı ise hayal kırıklığının büyüklüğünü daha da artırdı. Oyuna iyi başladık, farkı açtık ama hücumdaki hatalarımıza savunma problemleri eklenince ilk çeyreği 24-22 geride bıraktık. İkinci çeyrekte toparlandık, pota altını kapatıp Almanya'nın hücum dengesini bozunca 16 sayıda tutup devreye de 46-40 önde gittik. Ara sonrası kaybolan ritmimize bir de yorgunluk eklenince, 'bildik' Türkiye'nin farklı bir boyutuna geldik. 26-21 geride bıraktığımız üçüncü çeyrek rakibin direncini artırırken final periyodunda istediğimiz ortamı yeniden bulup kupa yürüyüşümüzü yeniden başlattık. Bitime 3.44 kala 76-71 öne geçince derin bir nefes aldık… Ancak üst üste hücumları harcayıp savunmada dış atışlara izin verince final şansı da yanında olan Almanya öne geçti. Yorgunluk baş gösterdi, Alperen-Larkin ikilisi skor tıkanması yaşadı, kupa da Almanya'ya gitti. Finale çıktığımız için mutlu olamayacağımız bir geceyi geride bıraktık. Ergin Ataman başta olmak üzere tüm takımla gurur duymanın altını kalın harflerle çizelim ama elimizden kayıp giden kupaya da üzülelim.
